In 1989 werd Jean-Daniel Pollet voor het leven gehandicapt nadat hij door een trein was aangereden. Jean Daniel Pollet was op vakantie aan zee toen hij in de verte een charismatische man op het strand zag lopen, Claude Melki. Zijn filmcarrière begon in 1958 met een korte film opgenomen in de guinguettes van de Parijse regio, "Pourvu qu'on ait l'ivresse" (Mits we dronkenschap hebben) .... Vanaf dat moment draaide de film om de figuur van Melki en zijn aarzelingen. Deze korte film is de eerste van een reeks films waarin het personage van Melki voorkomt en die een van de twee aspecten van Pollets filmkunst vertegenwoordigen: een voorliefde voor populaire komedie die evenzeer door burleske als door melancholieke trekken wordt gekenmerkt. De tweede ader van Pollets filmkunst begon met "Méditerranée", dat in twee jaar werd opgenomen met Volker Schlöndorff en waarin Pollet een totaal poëtische filmkunst trachtte te creëren. Hij slaagde daarin, mede dankzij de kwaliteit van de auteurs die de commentaren bij zijn films schreven, zoals Philippe Sollers en Jean Thibaudeau. In april 1989, na een ernstig ongeluk dat hem verlamd achterliet (hij werd aangereden door een trein en liep 27 breuken op), maakte Pollet zijn laatste films in de omgeving van zijn huis in Cadenet. Zijn film "Dieu sait quoi..." (God weet wat...) is de ontmoeting tussen deze zwakke, zieke toestand en die van de levende Francis Ponge, die hem via zijn boeken uitnodigt om zijn nu claustrofobische dagelijkse leven te herontdekken. In 2006 voltooide Jean-Paul Fargier de laatste film van Jean-Daniel Pollet "Jour après jour". Lichamelijk verzwakt en wetend dat hij nog maar weinig tijd te leven had, besloot de filmmaker een film te maken van foto's van zijn laatste jaar. Zijn huis, de seizoenen, fruit, bloemen. Hij had de film op papier voltooid de dag voor zijn dood.

Vertaald met www.DeepL.com/Translator